Mucanje je poremećaj tečnosti, tempa i ritma govora praćeno ponavljanjem delova reči i rečenica, produžavanjem glasova, zastojima u govoru, neadekvatnim pauzama, ubacivanjem različitih glasova, poštapalicama, produženim trajanjem govora, raznim nepotrebnim zvukovima, manjom količinom govorenja. Može biti praćeno žmirkanjem, facijalnim grimasama, pokretima glave, trzajima tela i sl.
Prevalencija ovog poremećaja u opštoj populaciji je do 1% i veća je kod dece mlađeg uzrata.
Istraživanja konstantno pokazuju veću učestalost mucanja kod dečaka nego kod devojčica. Uglavnom se navodi da je ta učestalost veća oko 3 puta kod muškog pola .
Postoji nekoliko kritičnih perioda, ali se mucanje najčešće javlja između druge i pete godine, sa razvojem govornih i jezičkih kapaciteta deteta. Kritičnim razdobljem se smatra i period između četvrte i pete godine života, kada kod deteta započinje intenzivnije društveno razdoblje. Odlazak u školu je, takođe, jedan od kritičnih razdoblja pojave mucanja.
Etiologija mucanja još uvek nije dovoljno razjašnjena. Smatra se da je mucanje rezultat interakcije predisponirajućih fizioloških faktora i faktora sredine koji su „okidači” za pojavu mucanja ili da je višefaktorski determinisano.
Primarno mucanje podrazumeva prirodnu nefluentnost govora deteta koja se javlja u uzrastu vezanom za savladavanje govora, kod kojeg dete još nije svesno svog nepravilnog načina govora, te ga ne izbegava. Iako takav govor privlači pažnju okoline ne otežava sam proces komunikacije.
Sekundarno mucanje je pojava pravog mucanja, gde je dete duboko svesno svoje poteškoće, a neprijatne situacije s kojima se dete susreće pojačavaju mucanje. Kod deteta se razvija strah od govora praćen fiziološkim manifestacija kao što su znojenje, knedle u grlu i sl.
Akutno mucanje podrazumeva naglu pojavu mucanja. Prisutna je u svim životnim dobima, a najčešće se javlja u kritičnim razdobljima čovekovog razvoja, između druge i treće godine života i u pubertetu. Posledica je pojačane emotivne reakcije usled neke traume.
